تهران پردیس

مولف در این کتاب به تبیین و اهمیت و جایگاه عفاف و حجاب سخن به میان آورده و به اشتراکات حجاب در دو ادیان الهی یهود و اسلام پرداخته است.

حِجاب اصطلاحی دینی به معنای پوشاندن برخی از نقاط بدن زنان و مردان در شریعت اسلامی است. حجاب در ادیان و اقوام پیش از اسلام نیز وجود داشته و آیاتی در قرآن و احادیثی از ائمه(ع)، از وجوب و اهمیت آن سخن گفته‌اند.

احکام حجاب در فقه در ابواب نماز و نکاح مطرح شده است و فقیهان از پوشش در نماز و پوشش در مقابل نامحرم سخن گفته‌اند. برخی گفته‌اند، فقها بر وجوب رعایت حجاب برای زنان در برابر نامحرم اجماع دارند. برخی نیز بر این باورند این حکم از ضروریات دین و ضروریات مذهب شمرده می‌شود.

آرامش روانی، استحکام پیوند خانوادگی، استواری اجتماع و ارزش و احترام به زن را از جمله فواید و حکمت‌هایی برای لزوم رعایت حجاب درمقابل نامحرم، دانسته‌اند.

گفته می‌شود بحث علمی از مسئله حجاب در کشور ایران، همزمان با آشنایی با جهان تجدد و همزمان با نهضت مشروطه مطرح شده است. با واقعه کشف حجاب، این مسئله از یک مسئله مذهبی صرف، به یک پدیده سیاسی و فرهنگی مبدل شد و بیشترین آثار علمی درباره حجاب و کشف حجاب در این دوران و دوره‌های پس از آن از سوی مخالفان و مدافعان حجاب شرعی نگاشته شد.

بلافاصله پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران نیز مسئله لزوم پایبندی به حجاب برای بانوان در ادارات و اماکن عمومی مطرح شد که مخالفان و مدافعانی داشت. رفته‌رفته لزوم پایبندی به حجاب در کشور ایران شکل قانون به خود گرفت و برای اولین بار در سال ۱۳۶۲ش مطابق ماده ۶۳۸ قانون مجازات اسلامی، کشف حجاب و بی‌حجابی جرم شناخته شد و برای آن مجازات‌هایی مانند حبس، ضربه شلاق یا جریمه نقدی در نظر گرفته شد.